VIII. Kundel.

  Długo spałem. Chyba zdecydowanie za długo. Podnoszę się cały obolały i ruszam powoli przez mieszkanie. Tępy ból głowy jednak natychmiast sprowadza mnie do poziomu, opadam na dłonie, starając się na nich utrzymać. Poddaję się, po raz kolejny. Powoli osuwam ponownie w omdlenie.

  Gdy mogę się znów poruszać, niemalże doczołguję się z powrotem do kanapy i sięgam do najbliższej butelki. Pusta, więc sprawdzam inne, odrzucając je po kolei. Brzdęk toczących się po podłodze butelek, i w końcu odgłos, gdy któraś rozbiła się, zadziałał na mnie dość orzeźwiająco. Na tyle, że zdołałem podnieść się i wyjść z salonu. Zatrzymałem się w drzwiach do sypialni. Spojrzałem na wygniecioną pościel, gdzie tak niedawno leżałaś. Przez tyle godzin, dni, tygodni czerpałem resztki twojego ciepła z niej. Ale znikło, wszystko. Żałośnie, nie?

Znów popadam w to zajebiste odrętwienie i człapię powoli do łóżka, aby ułożyć się na jej brzegu i zasnąć. Spać... Wiecznie. Tak jak ty. I nie budź mnie nigdy, błagam. Sama też śpij, dobranoc.

""Łzy mojego miasta gorzkie są i ciężkie,

Pamięć dni minionych wypełnia moje serce...

-----------------------

 

Łzy mojego miasta, które ze mną płacze, 

Ból który czuję, nadzieja którą tracę. ""

(The Analogs - Łzy mojego miasta).

 Budzi mnie dźwięk przekręcanego klucza w zamku. Nikt nie miał już zapasowego kompletu, pozbyłem się go dawno. Momentalnie podrywam się na nogi i po sekundzie jestem w przedpokoju. Jednak zmęczenie daje o sobie znać, powoli opadam na kolana, dalej jednak starając się trwać. Drzwi się otwierają i wiem. Po prostu. Wszystko staje się jasne, choć nie tego się spodziewałem. Dziwne uczucie. Opadają wszystkie troski i zmartwienia. Jednak coś nagle nie daje mi spokoju. Masz nieprzenikniony wyraz twarzy. Moje usta same wypowiadają słowa.

    - Ale po co? Jestem zwykłym psem.

  Niemal natychmiast czuję Twoją reakcję. Dłoń szybko i mocno uderza w mój policzek. Nie cofam się jednak, chcę chłonąć to ciepło. Nie zabierasz dłoni, a  ja ufnie wtulam się w jej wnętrze. Wtedy słyszę Twój głos.

   - Owszem jesteś. Ale jesteś Kundlem. 

  Uśmiecham się po raz pierwszy od dawna, ostrożnie dotykam Twojej smyczy i ciągnąc za nią, zmuszam abyś opadła na kolana. Przez moment trwamy w identycznej pozycji, nie wierząc w nic.

  Ściągam Cię na podłogę, samemu upadając obok. Nieśmiała myśl podpowiada, że nie podniesiemy się z niej tak szybko. Kolejna myśl ucieka mi jednak przez usta i rozbrzmiewa spokojnym tonem:

   - Twoim.

   




Kolejny zwykły - niezwykły dzień.
Miłego,
Paradoks.